ای مقـتـدای اهل بکـا و دعـا، عـلی            ای بـانـی ارادت مـا بـر خـدا، عـلی

ای گریه‌هات، روضۀ بی‌انتها، علی            ای مـقـتـل مـجـسـّم کرب‌و‌بلا، عـلی

زخمی‌که مانده روی پرت فرق می‌کند            داغی که مانده بر جگرت فرق می‌کند

اصلاً دلیـل درد سرت فـرق می‌کند            از کربلای خون، خبرت فرق می‌کند

داغ اسارت و غـم هجران چشیده‌ای            از کربلا به شام به چشمت چه دیده‌ای

بر شانه بار شام غـریـبان کـشیده‌ای            پس بی دلیل نیست چنین قد خمیده‌ای

بـا نـیـزه پـای نـیـزۀ دلـدار بُـردنـت            بر روی نـاقـه با تن تب دار بردنت

با دست بسته مجـلس اغـیار بُـردنت            با دخـتـران فـاطـمـه بـازار بُـردنت

غـم با حساب گریۀ تو بی‌حساب شد            با روضـه‌هـای آب تـنت آبِ آب شد

تا ذبح دیـدی و دل زارت کـباب شد            هرشب گریز روضۀ آبت رباب شد